Чытырманда былбыл сайрый...
Минем язганнарны азмы-күпме белүчеләр хәтерлидер, бәлки: «татар», «милләт», «азатлык» дигән сүзләрне мәйданнарга чыгып кычкыру түгел, үзаралый гына сөйләшкәндә дә әйтергә ярамаган көннәрдә мин «Чакырылмаган кунак — татардан да яманрак...» дигән эпиграф куеп, бер шигырь язган идем.
Изсәләр дә, кылыч чапсалар да, Юлыкса да юлда мең үткел, Шигырьле тел — фанилыкка бәйсез, Үлемгә баш бирми андый тел. Гамәлендә азат адәми зат — Амин тотсын яки чукынсын — Әмма сүздә шигъри куәт булса, Ул сүз, димәк, үзе бер тылсым. Шигъри сүзем минем — саф тылсымым Авыр чакта сезгә кагылсын — Савыктырсын, горур итсен берүк, Кеше итсен безне бу тылсым! Кардәшләрем! Сезнең җанда туган Шигырьләрне әйтер сүз көчен Ни өчендер Ходай миңа биргән — Өлешемә тигән көмешем... Дөньялыкта яман сүзләр булмый, Яман әйтүчеләр булмаса — Булсын сүзем сүзләр чишмәсенә Сүзләр чылтыратыр Колаша. Китсен сүзем фани бу дөньяга, Йөрер юлы аның ак булсын — Савыктырсын, горур итсен берүк, Кеше итсен безне бу тылсым... 12 декабрь, 1992 ел.